Początki nie są łatwe.
Najpierw pełni lęku przed nieznanym oddzielamy się od mamy, w której brzuchu spędziliśmy 9 stosunkowo bezpiecznych miesięcy i jeśli mamy szczęście, to na nim lądujemy by chwilę później znaleźć się w rękach taty. Czując dotyk rodziców, słysząc bicie ich serc i ściszony głos, możemy poczuć się przyjęci i zaopiekowani. Zaufać, że nic złego nas nie spotka. Jeżeli mamy go mniej, ktoś obcy chwyta nas za nogi, potrząsa, daje klapsa, ocenia ilość palców i jakość odruchów. Pierwszy oddech kojarzy nam się z bólem, pierwszy dotyk z brakiem czułości, pierwszy krzyk z samotnością.
Jako ludzie jesteśmy stworzeni do życia w relacjach.
Ich jakość określa jakość naszego życia – sposób w jaki widzimy siebie i oceniamy świat. O tym czy czujemy się chciani, godni uwagi, czy mamy prawo odczuwać i wyrażać emocje, oczekiwać wzajemności, realizować pragnienia decydują reakcje ważnych dla naszego funkcjonowania osób. Odbieramy je od chwili poczęcia, uwewnętrzniamy od momentu narodzin, odpowiadamy na nie przez resztę naszego życia, formułując oczekiwania dotyczące tego jak inni powinni się wobec nas zachowywać. Z czasem nasza „odpowiedź” staje się nieświadomym schematem zachowań, sposobem, w jaki wchodzimy w relacje w życiu dorosłym: bezpiecznie, unikająco, lękowo? Dobra wiadomość jest taka, że wraz z rosnącą świadomością siebie – swoich odczuć i emocji możemy zmieniać własne zachowania, wybierając to co nam służy. Byliśmy zależnymi dziećmi, jesteśmy dorosłymi. Dorosłość to moc. A moc to odpowiedzialność. Za siebie i innych. Jak z niej korzystać?
https://www.facebook.com/MocWsparcia/videos/639940739546390/
